Heerijk om de dag zo te kunnen beginnen met een zonnetje en prima temperaturen. Na het wakker worden op een “normale” tijd was Gert nog even druk met het regelen van de laatste zaken voor de weblog. Het was nog even onduidelijk of alles vandaag online gezet kon worden om een van Gert’s wensen vandaag in vervulling gaat: een bezoek aan Key West en het zou nog behoorlijk wat reistijd kosten om hier te komen. Op Key West kun je het meest zuidelijke puntje van de Verenigde Staten bezoeken. Vele jaren geleden namelijk in 1990 hadden we reisplannen gemaakt om hierna toe te gaan maar door een vakantie naar Zwitserland werd dit plan een behoorlijk aantal jaren uitgesteld. We vonden dit land zo prachtig dat we toen geen behoefte hadden om verder weg op reis te gaan. Omdat we vandaag ruim 200 km moesten rijden was het zaak niet te treuzelen en op tijd te vertrekken.
Het Ontbijt
Een dag begint pas goed met een prima ontbijtje! We liepen vanuit onze hotelkamer naar beneden en zagen diverse mensen genieten van een ontbijt, buiten in de tuin bij het zwembad. Dat leek ons ook wel wat. We aten binnen het grootste deel van dit prima verzorgde ontbijt en eindigden buiten op het terras bij het zwembad met lekker vers fruit.
Op weg naar de Keys
We besloten hierna op pad te gaan en al heel snel reden we over de eerste bruggen van de Keys heen. Daarna volgde steeds een groot aantal, hele kleine dorpjes waar de tijd leek stil te hebben gestaan. Elke plek ademde de jaren 70 uit en het gaf ons een bijzonder gevoel om hier te rijden. Omdat hier blijkbaar heel veel op de oceaan gevaren wordt zagen we bij diverse bedrijven boten hoog opgestapeld staan in een soort stellingen. Verder onderweg kwamen we het Midway Cafe tegen. Gert had zo’n café in 2016 al eens bezocht tijdens een reis over de Route 66. Hier moest dus natuurlijk een stop worden ingelast.
Een stop onderweg
Nadat we verder reden stopten we bij Robbie’s. Hier vind je een soort Caribische dorpje met winkeltjes, restaurantjes en een leuke pier met huurboten. De vaste huisgasten van de omgeving zijn donkere pelikanen die de hele dag wachten op vis die gasten hier eten en gebruiken om deze mooie vogels mee te lokken. Grappig was dat de horecagelegenheden behangen zijn met 1 dollar biljetten die gasten achterlaten. Later bleek dat dit een gewoonte is op de gehele Keys. Altijd heel erg leuk om te zien en een aanrader voor toekomstige Key West reizigers om hier dus ergens eens binnen te stappen om dit te bewonderen.
Anne’s Beach Park
We besloten verder de reizen naar Anne’s Beach Park. Een plek langs de oceaan waar je via een boardwalk een mooie wandeling kan maken. Gelukkig was deze plek weer open want de laatste orkaan Irma in september 2017 had dermate veel schade aangericht dat het herstel tot dit jaar heeft geduurd voordat het strand weer geopend was.
Aankomst in Key West
Hierna kwamen we in Key West aan en zochten een gratis parkeerplek op in een van de vele historische woonwijken. Je kon hier vandaag met de gratis Duval Loop Bus naar het centrum worden gebracht. Ondanks de hitte besloten we toch te lopen omdat wachten op de bus erg lang ging duren. Tijdens deze wandeling kwamen we een typische kenmerk van Key West tegen: Een vlag van de vrijstaat Conch Republic. Ooit werd deze republiek door een aantal mensen uitgeroepen maar deze eigen staat is natuurljk niet officieel erkend door de Verenigde Staten. Uiteindelijk kwamen we na 20 minuten lopen in het centrum aan. Het was leuk om te zien dat het hier de tijd leek stil te hebben gestaan ondanks het toerisme. Het ene pandje was nog leuker dan het andere en zelfs het internationaal bekende restaurant Hardrock Café was onherkenbaar, gebouwd in de stijl van deze omgeving.
Weer een cruiseschip
Ons doel was nu om eerst de haven bij Mallory Square te bezoeken. Hier zou namelijk een cruiseschip liggen en dat vonden we natuurlijk beide interessant. Eenmaal op het plein aangekomen kon je dit schip onmogelijk over het hoofd zien. Wat een gigantisch drijvend hotel is dat. Het was de Carnival Victory en Karl wist te vertellen dat ons schip nog twee! maal zo groot zou zijn. Nou dat gaat een bijzondere belevenis worden volgende week. Na een poosje in de zon te hebben gezeten en te hebben genoten van het uitzicht, werden we opgeschrikt door de scheepshoorn van het schip. Karl zei: “Ze gaan nu binnen een half uur vertrekken”. Dat was natuurlijk wel een kers op de taart van dit bezoek en we besloten naar de schaduw te verhuizen om dit vertrek eens te gaan bekijken. We hebben vanuit onze schaduwplek alles mee kunnen maken. Pierrunners (mensen die eigenlijk te laat zijn en rennend komen aanlopen). Joelende gasten vanaf de reling om deze mensen weer te kijk te zetten 🙂 Startende motoren etc etc Het was boeiend om mee te maken.
The Southernmost Point in Continental USA
Na dit avontuur zijn we verder door diverse straatjes gelopen om uiteindelijk aan te komen bij het meest zuidelijkste puntje van de Verenigde Staten. Een lange rij mensen stond daar te wachten om op de foto te kunnen met het Landmark wat hier staat opgesteld. Grappig was dat Cuba van daaruit dichterbij bleek te liggen dan ons hotel in Florida City. Hierna was het voor ons beiden genoeg geweest. We hadden kilometers gelopen en het was heel erg warm dus deze keer pakten we wel de bus en reden terug naar onze auto.
Terug naar af
Voor we huiswaarts keerden, reden we nog even met de auto langs het begin van highway 1 die uiteindelijk bij de Canadese grens in Main stopt. Erg leuk om te zien. We besloten te gaan dineren bij een Outback Steakhouse en aten weer een prima Australische 🙂 maaltijd. De terugrit werd door Gert gereden want zo kon de “pijn” een beetje verdeeld worden. Ruim 3 uur later arriveerden webij ons hotel en na wat relaxen sloten we de luiken al snel. Morgen gaan we weer terug naar Miami om daar een aantal dagen de stad en de kust te gaan bezoeken.
