Vandaag staat het tweede deel van de Icefield Parkway op onze agenda en we hadden er dan ook totaal geen moeite mee om uit bed te komen. De Icefield Parkway is in totaal 230 kilometer lang en dat betekent dus dat we nog ruim 100 kilometer voor de boeg hebben. De zon scheen voorzichtig en het was helemaal niet koud dus dat gaf extra motivatie om op pad te gaan.
Op naar een nieuw Avontuur
We startten met een ontbijtje en maakten de camper gereed om te vertrekken. We moesten ons registratieformulier voor de campground nog inleveren dus voordat we de campground verlieten stopten we om de envelop in de registratiebus te stoppen. We kwamen toen ook langs de berg hout die er gisteren nog lag… nou ja berg hout. De kampeerders hadden kans gezien om deze bijna in zijn geheel in één avond op te stoken. Verbazingwekkend dat we helemaal geen last hebben gehad van al deze kampvuren.
Op naar een nieuw Avontuur
We draaiden de Icefield Parkway op en stelde de tom tom niet eens meer in. We wilden zoveel mogelijk zien dus ieder punt waar een bord bij stond deden we aan. Was het wegdek eerst nog nat, al snel werd deze droog en begon de zon er steeds langer te schijnen.
Wapta Falls
Een bijzonder punt was de Wapta Falls. We wilden deze waterval nog een keer zien nadat we hier twee jaar geleden ook waren geweest. Daar aangekomen was het eigenlijk al best druk maar we konden nog een mooie plek vinden om op ons gemak mooie foto’s te maken. Gert besloot een aantal tijdopname’s te maken en zo zijn we bijna een uur hier geweest.
Goats and Glaciers
De volgende stop was de Goats and Glacier view en daar bleek een wijds uitzicht de beloning van het uitlopen van een kort weggetje. Het bleek daar druk te zijn vanwege een zojuist gestopte bus maar even later konden we in alle rust genieten van het mooie uitzicht en de warme zon.
Dode Bomen en weer een Beer
Eenmaal weer op weg zagen we dat het in de verte opeens wel heel weg donker begon te worden. We besloten daarom naar de nieuwe campground te gaan. We moesten hiervoor een weg rijden die parallel aan de Icefield Parkway liep. De Wabasso road. We mochten hier niet zo hard rijden en dat deden we dan ook niet zodat we nog meer konden genieten van de omgeving. Het is toch wel triest dat bijna alle bomen in Jasper dood zijn. Het ziet er op het eerste gezicht mooi uit, al die rode bomen, maar deze bomen zijn allemaal dood. We schrokken er eerlijk gezegd van hoe dit al weer verergerd was ten opzichte van twee jaar geleden. De beetle maakt alle dennen dood maar daar voor in de plaats komen nu gelukkig wel weer andere bomen terug, heel veel berken en dennen. Toch is en blijft dit een verdrietig gezicht. Over heel veel jaar zal deze natuur helemaal anders zijn. Wij gaan dat in ieder geval niet meer meemaken. Rustig rijdend op deze prachtige weg zag Pleuni opeens een beer aan de kant lopen. We stopten de camper, zagen de beer wel heel duidelijk maar slaagden er niet in om er een mooie foto van te maken.
Webasso Campground
Na 5 minuten rijden kwamen we op de Wabasso campground aan. We hebben hier een extra nachtje bijgeboekt zodat we op twee plaatsen komen te staan. Vandaag een dag op een plaatsje en dan nog twee dagen op een ander plaatsje. De camphosts heetten ons welkome en vroegen of wij al eerder in bearcountry gekampeerd hadden. Dat hadden we natuurlijk zodat ze ons daar niets meer over hoefde te vertellen. We meldden wel even dat we dichtbij de camping een blackbear hadden gezien. Ze doen daar verder niets meer maar weten dan wel dat ze in de buurt rondlopen. Aan het begin van de campground stond ook een beartrap, een val voor lastige beren om ze te vangen en elders uit te zetten. Ze waarschuwde ons nog wel extra voor de Elks. De elks zijn aan het kalveren en als ze jonge kalfjes hebben gedragen ze zich bijzonder agressief. Oppassen dus met deze op het oog rustige beesten. Op deze campground is het de gewoonte, wij kenden dit nog niet, dat je voor het maken van een kampvuur een firepermit moet aanschaffen. Wij besloten dit niet te doen want op het moment dat wij aankwamen stortte het werkelijk van de regen en onweerde het behoorlijk pittig. We dachten dus niet dat we ’s avonds nog een kampvuur konden maken. Als je deze permis aanschaft (voor een klein bedrag) dan kun je gebruik maken van het hout van de campground. Dat was nieuw voor ons. In de stromende regen reden we naar onze plek en zetten we de camper neer. We moesten eerst even wachten tot het weer was verbeterd om de stroom aan te sluiten. Nadat we dat gedaan hadden maakten we een bescheiden lunch en lazen we allebei nog wat.
Toch nog een Trail
Na een uurtje plenzen verbeterde het weer plotseling. De zon begon te schijnen en alle kampeerders kwamen weer uit hun tenten/RV’s gekropen. Wij dus ook. We trokken onze wandelschoenen aan en besloten de Athabasca trail te gaan lopen. Dit is een trail die langs de Athabasca River voert. Goed voor onze beweging maar ook mooi om te zien. Na 6 kilometer wandelen waren we weer terug op de camping en was het inmiddels zo lekker geworden dat we de stoeltjes uit de camper haalde en lekker buiten in de zon gingen zitten.
Weer een Superdag
Rond 6 uur maakten we buiten het eten klaar maar besloten dit wel binnen op te eten omdat er een koude wind was opgestoken. Verrassend genoeg was deze wind na het avondeten weg en toen besloot Pleuni dat we dan toch maar een firepermit moesten kopen om ’s avonds lekker een vuurtje te stoken. Vanaf 7 uur tot diep in de avond zaten we gezellig rond het kampvuur en genoten we van alle andere campgroundgasten. Het was gezellig. Met tegenzin gingen we om half elf naar binnen omdat het toen toch wel donker begon te worden. We maakten de reisblog en keken nog een film en doken toen snel in bed. Morgen beloofd het weer een prachtige dag te worden en onze wandelschoenen kunnen nog wel wat kilometers gebruiken.
