Om ons heen is er enorm veel water te vinden. We zitten niet voor niets op het punt waar het Erie meer en het Ontario meer elkaar raken met als gevolg enorme watervallen door het hoogte verschil tussen de twee meren. Ook op de camping is er genoeg water te vinden en dat kwam ook af en toe uit de lucht.
Van reisdag naar rustdag
Nadat we gisteren een behoorlijk stuk hadden gereden houden we vandaag rustdag. Nou ja rustdag? We hebben best wel wat op het programma staan maar er staat nergens druk op. We stonden dus wel op tijd, maar heel relaxed op. Gert maakte de reisblog in orde en Pleuni ruimde de boel een beetje op en maakte een lekker ontbijtje. Dat ging er wel in. Een goed ontbijt is een goede start van de dag waardoor je vaak overdag niet zo’n honger meer hebt. Omdat het buiten nog wel wat grauw en grijs was en we op de weerberichten zagen dat het tegen de middag wat mooier zou worden (belangrijk voor de foto’s) besloten we pas tegen de middag naar de watervallen te gaan. Dat gaf ons mooi de tijd om het zwembad van de camping te gaan uitproberen. We houden allebei van zwemmen dus een overdekt zwembad is voor ons wel een extraatje.
Zwemmend de dag beginnen: altijd goed!
We zochten onze badkleding op, die inmiddels van het vorige gebruik al weer was gedroogd, en liepen naar het zwembad. Er zijn hier best wel strenge regels voor het zwembad gebruik. Zo moet je verplicht onder de douche, wassen met zeep en dan goed uitspoelen. We volgden braaf het reglement. Het zwembad was natuurlijk niet van Olympisch formaat maar we konden er toch goed onze baantjes trekken. Heerlijk!. Nadat we uit gezwommen hadden, maakten we nog gebruik van de spa. Je moet dan oppassen niet ter plekke in slaap te vallen.
De bus zonder paspoort
Je kunt vanaf de camping naar de watervallen lopen, maar dat is nog best een aardig stukje. Lopen bij de watervallen is ook een must dus we besloten onze energie te sparen en met de bus te gaan. Kaartjes voor de bus waren te koop bij de receptie van de camping dus nadat we de tas gepakt hadden, broodjes hadden klaargemaakt etc liepen we naar de receptie. We waren snel aan de beurt (iedereen stond nog in de rij voor een gratis moederdag ontbijt dat door de camping werd aangeboden) liepen we naar de bus halte, op steenworp afstand van de camping. We zaten lekker in het inmiddels schijnende zonnetje te wachten toen Gert ontdekte dat hij zijn portemonnee met zijn paspoort was vergeten. Aangezien je de watervallen kunt zien van de Canadeese kant en dan lopen over de Rainbow bridge naar de Amerikaanse kant kunt lopen, hadden we een paspoort wel nodig. Dus liepen we geduldig weer terug naar de camper. Alles kwam goed toen we bij terugkomst dezelfde mensen nog zagen zitten die er ook zaten toen wij het paspoort gingen ophalen. Er was dus nog geen bus geweest. We kwamen aanlopen en meteen reed de bus voor. Hoe konden we het zo gepland krijgen.
Op weg naar een wonderlijk tafereel
De buschauffeur was een zeer vriendelijke man die honderduit vertelde over de route die we gingen rijden. We gingen eerst mee naar het eindpunt van de lijn, dan hield hij 5 minuten pauze en dan gingen we op weg naar de watervallen. Er zaten niet veel mensen in de bus maar de mensen die er zaten hadden er allemaal zin in. Het was een gezellige boel. Na gepauzeerd te hebben, gingen we op weg en kwamen we dus weer bij de camping aan. We zaten droog, zullen we maar zeggen. Het regende overigens niet hoor, het weer knapte steeds meer op. Hoe dichter we bij de watervallen kwamen, des te meer we een Las Vegas gevoel kregen. Oeps, zou alles zo commercieel zijn? Aangekomen bij de watervallen was dat allemaal vergeten. Voor onze ogen ontvouwde zich een prachtig beeld. Wij waren er in ieder geval erg van onder de indruk. Wat een water, wat een natuurkracht…. en toen bleek dat we nog maar bij de kleinst waterval van de Niagara Falls stonden. Toen we doorreden zagen we in de verte de echte watervallen. Eigenlijk willen we daar over niet te veel beschrijven. Elk woord zou geen recht doen aan deze prachtige natuur. Kijk maar naar de foto’s, alhoewel deze ook nog niet echt kunnen laten zien hoe mooi het daar in werkelijkheid was.
De Niagara Falls
We stapten de bus uit en liepen richting de watervallen. Er ligt een heel lang pad naast de watervallen en we besloten eerst naar het begin punt te lopen richting de waterkracht centrales en vandaar uit de hele route te lopen richting de Rainbowbridge. Op het pad aangekomen hadden we even spijt dat we onze regenjassen niet hadden meegenomen want de waterval veroorzaakte enorm veel druppels. Maar zoals wij zeggen: natuur gaat voor ongemak. Eerlijk gezegd weten we niet hoelang we over de route naar de Rainbow bridge hebben gedaan, maar heel lang want bij ieder punt probeerden we foto’s te maken. Uiteindelijk besloot Pleuni haar telefoon weg te doen omdat ze gewoon te veel foto’s had.
Lunch
Voordat we bij de Rainbowbridge aankwamen besloten we onze zelfgemaakte broodjes op te eten. Dat deden we zittend in een heerlijk zonnetje. Het slechte weer zagen we op afstand wel liggen, maar wij hadden er geen last van. Nadat we gegeten en even gerust hadden liepen we naar de Rainbowbridge. Daar aangekomen bleek dat je een symbolisch bedrag moest betalen om de brug over te mogen: 1 dollar. Wij hebben bijna nooit cash geld bij ons, maar we hadden gisteren net geld geregeld voor de wasmachines en precies 2 dollar over. We mochten dus door, terwijl andere toeristen toch wel even op zoek moesten naar cash. De brug bood ook weer een specifiek uitzicht over de watervallen. Bij de Amerikaanse grens aangekomen, hadden we weer dezelfde ervaring als altijd bij de Amerikaanse douane. Een norse ambtenaar die naar ons idee onzinnige vragen stelde. Wat denk je van een toerist met een rugzak die over een brug komt aanlopen. Dat die een half jaar blijft logeren in Amerika of daar aan de slag gaat. Overigens gedragen ze zich ook onbehouwen: ze snauwen je allerlei bevelen toe die je dan ook nog maar net moet verstaan want ze lijken allemaal een spraakgebrek te hebben. Maar goed, even op je tanden bijten en door zullen we maar zeggen.
America, here we come….. eventjes maar!
Aan de Amerikaanse kant van de watervallen is ook weer van alles te zien en ook veel te lopen. Wij vonden de watervallen vanaf de Canadees kant echt het mooist. Dus als je van plan bent daar naar toe te gaan. Vraag van te voren een Esta aan en ga zeker aan de Canadese kant kijken. We hebben alle uitkijkpunten gehad en genoten. Uiteindelijk kwamen we er achter dat we al meer dan 6 uur op onze beentjes hadden gestaan en gelopen. We liepen dus weer terug naar Canada waar we door de douane wel vriendelijk werden behandeld. Inmiddels was het 5 uur geworden en omdat het moederdag was en Pleuni over twee dagen jarig is, besloot Gert te trakteren op een etentje bij Hard Rock Café, of zoals Pleuni altijd in slecht Engels zegt: Hard Rock Keffie.
Hard Rock Cafe
We melden ons bij het restaurant en kregen een seniorenplek aangeboden. Een soort eigen gezellige ruimte met een ronde bank. We vonden het best. We zaten lekker privé en konden genieten van het uitzicht op andere gasten. We kozen onze maaltijd en als snel werd deze gebracht. Het was heel lekker en we hadden er ook echt trek in omdat we overdag nog niet veel gegeten hadden.
Wachten op de lichtjes
De Niagara Falls zijn in de avond verlicht maar omdat het natuurlijk in mei best lang licht is moesten we wel even wachten op deze verlichting. De zon vertrok en het werd ook best wel fris maar we hebben doorgezet. We hebben gewacht tot 21.00 uur en vonden de lichtshow best mooi. Zie daarvan ook de foto’s. Uiteindelijk was onze energie op en liepen we naar het busstation. De bus stond al op ons te wachten en met 15 minuten werden we op de camping afgeleverd. Daar aangekomen hebben we nog wat gedronken en zijn meteen ons bedje in gekropen…..morgen een lange reisdag op weg naar Amerika.
