Het begint een gewoonte te worden: wakker worden met de zon in de hut en op weer een andere plek in de Carribean. Deze keer zijn we in Roatan Honduras beland. We stonden weer snel op en gingen op weg naar het Windjammer buffet. We maakten gelijk weer een aantal foto’s van boven af en aten ons ontbijt in alle rust op. Het is in Roatan een uur vroeger maar de kapitein had aangegeven dat we absoluut de scheepstijd aan moesten houden in verband met de afvaart. Het was dus eigenlijk vroeg en wat later tegelijkertijd 🙂 . ondertussen zagen we buiten een flinke bui losbarsten en we vroegen ons af of dit standaard is in de tropen. Net als gisteren namelijk toen hebben we hetzelfde zien gebeuren. s’Morgens zwaar bewolkt en een bui en in de loop van de morgen helder en warm weer.
De vaste Wal van Roatan
Toen we eenmaal weer op de vaste wal stonden viel ons op dat het warm en vochtig was. De pier was helemaal nog nat en we liepen naar het bekende “toeristen dorpje” waar de cruisemaatschappijen weer hopen dat iedere passagier hier haar of zijn geld gaat uitgeven. Wij hadden echter anderen plannen en wilden naar West Bay en West End. We liepen nog op het terrein van de cruisemaatschappij en daar klampten onmiddellijk taxichauffeurs ons aan of we een rit naar Bay West wilden maken. Karl vroeg hoeveel dat zou gaan kosten en zonder aarzeling werd ons duidelijk gemaakt dat we $30 per persoon! zouden moeten betalen. Nou dat waren we echt niet van plan.
Ons Taxi Avontuur
We liepen vervolgens buiten het terrein en daar bleek een chauffeur bereidt te zijn om ons voor $20 allebei heen en weer te brengen. We vroegen nog een keer extra of die $20 dollar de prijs voor ons beiden retour was en dat werd nogmaals bevestigd. Prima zo dachten we. Dat was dus een derde!! We liepen een meter of 30 met hem mee en we kwamen aan bij een beschadigde maar functionele Toyota taxi die daar stond te wachten op een klein terreintje. We stapten in en gingen naar West Bay. Eerst langs de kust en even later door de bergen richting het strand. Op een gegeven moment stopte hij bij, volgens zijn zeggen, een toegangspost en hij vroeg daar twee groene toegangsbandjes aan twee vrouwen die hier dus in de toegangspost zaten. Of we $30 dollar als toegang wilde betalen. Uhhh??? We hadden gezegd dat we alleen aan sightseeing wilden doen en vroegen waar dit voor was. Het bleek de toegang tot een hotel te zijn die strandstoelen verhuurde voor hun pand en waar natuurlijk vorstelijk voor betaald moest worden. Karl maakte hem duidelijk dat we hier niet van gediend waren en of we zoals afgesproken zonder extra kosten bij het strand konden worden afgezet. Boos en mopperend reed hij een paar honderd meter terug en reed een steeg in. We wilden uitstappen en de chauffeur vroeg de volledige $20 dollar voor deze enkele rit. Dat zou dus $40 worden. Ook dat waren we niet van plan. $10 dollar kon hij krijgen en als hij ons weer zou ophalen de andere $10. Onder luid protest ging hij akkoord en na 100 meter stonden we zonder enige extra kosten op het strand van West Bay. Het boefje zullen we maar zeggen 🙂
West Bay
Op het strand was het uitzicht weer prima en we besloten naar het noorden te lopen. We waren al vrij snel op de plaats van bestemming en we liepen weer terug naar het zuidelijkste deel van de baai. We maakten natuurlijk weer de meest idyllische foto’s en besloten dat we ook het plaatsje West End wilden bezoeken. In tegenstelling tot hier was deze plaats meer dan een strand en volgens de informatie die we over dit dorpje hadden gekregen zou het zeker het bezoeken waard zijn. We hadden uitgezocht dat je om dit plaatsje te komen het beste een watertaxi kon nemen. We stonden al snel te onderhandelen over de de prijs. Voor $6 dollar kon hij wat regelen maar dan moesten we wel wachten op nog twee extra passagiers.
De Watertaxi
Na 10 minuten was het zover en konden we aan boord met een ander stel. We voeren langs de kust richting West End en ondertussen maakten we de ene mooie foto na de andere. Opvallend was wel dat we het ene moment een prima luxe huis aan de kust gebouwd was en het volgende moment voeren we langs ontzettend vervallen huizen. Reden voor herstel zagen ze blijkbaar niet.
West End
Eenmaal weer aan de wal kregen we een inkijkje in het gewone leven op het eiland. Een houten huis dat werd gebouwd, een elektriciteit voorziening die op een puzzel leek en eenvoudige houten huisjes waar de dorpelingen in woonden. We bezochten diverse souvenirwinkeltjes en ook hier was het een feest om foto’s te maken. De meest bonte kleuren die je maar kon verzinnen kwam je hier tegen. Na weer een tijdje te hebben rondgelopen was het wel erg warm geworden. We besloten een poging te wagen om onze taxichauffeur te contacten en vroegen aan iemand in een van de souvenirshops of zij hem konden bellen. Dat bleek geen enkel probleem en even later stonden we aan de kant van de weg te wachten op onze beroepsboef. De beloofde 5 minuten duurde het niet maar na 10 minuten stond hij toch weer voor ons.
Taxiavontuur Part 2
Zo spraakzaam als hij de heenweg was zo zwijgzaam was hij op de terugweg. Blijkbaar was de beloofde $10 net genoeg om te rijden maar niet om te praten 🙂 Toen we bijna weer in de haven aankwamen werd onze chauffeur zowaar aangehouden door de politie. Veel begrepen we er niet van maar het kwam er op neer dat de politie ook geld wilde hebben omdat een of ander papier niet in orde zou zijn. Na een verhitte discussie mocht de chauffeur ons wel wegbrengen maar zonder kentekenbewijs. Dat moest hij achterlaten bij de politie. Zelfs de politieagenten zijn hier dus ook boefjes 🙂
Terug aan Boord en de Afvaart
Eenmaal weer aan boord namen we een kleine hap en liepen we naar dek 16 naar de vleugels van het zonnedek. Hier zouden we weer mooi de afvaart van vijf uur kunnen zien. De afvaart zelf was weer een echt avontuur en we zagen zelfs kleine dolfijnen die het schip langszij volgden. Toen het eiland steeds kleiner werd zagen we ons strand nog waar we s’morgens nog hadden gelopen. Dit was het moment dat we ons gingen omkleden voor het avonddiner.
iSkate Spectacular
Na het diner konden we nog even luieren voordat we weer naar de tweede ijsshow van deze week gingen kijken. De show was net als de vorige keer van hoge kwaliteit en de deelnemers hieraan bleken allen een of meerdere prijzen in hun leven te hebben verdiend. Van Olympische Spelen tot Wk’s het reed daar allemaal rond. Na dit spektakel zat de dag er weer op. We gaan ons opmaken voor het bezoek morgen aan Cozomel, Mexico.
